dag 13 - Bezoek Maras Moray en Salidas

Een eerste bezoek aan de heilige vallei van de Inca's.
Onze eerste stopplaats is Chinchero. Hier wordt ons in geuren en kleuren uitgelegd wat het verschil is tussen baby-alpaca-, alpaca-, lama- en schapenwol. En hoe zij met natuurlijke materialen hun wol de mooiste kleuren geven. Uiteraard willen ze graag wat verkopen.

    

Daarna gaan we naar de terrassen van Moray. Hier zien we hoe ingenieus de Inca-samenleving aan landbouw deed. Hier waren een soort van proefvelden. In grote cirkels op verschillende hoogtes testen ze hier welke gewassen ze op welke hoogte best teelden. Deze kennis deelden ze dan over hun ganse rijk. Van het noorden van Colombia tot in het zuiden van Chili en Argentinië. Onvoorstelbaar.
De terrassen en irrigatiekanalen die op deze manier zijn opgebouwd kunnen tot vandaag nog steeds gebruikt worden.

                         

Hier keek ik naar uit. De zoutpannen van Salinas. Zoutbronnen hoog in de Andes. Er is nog steeds geen verklaring hoe er zo hoog in de bergen een zoutbron is. Deze zoutbronnen behoren toe aan een coöperatie van de plaatselijke bevolking. De winst van deze bronnen wordt eerlijk in hun coöperatie verdeeld. Het is zeer zwaar werk om het zout te voet over de terrassen in deze berg te vervoeren.

                    

Bij terugkeer in Cusco gaan we op zoek naar een clinic om de visdraadjes uit mijn wonde te laten halen. Deze keer komen we terecht in een overheidsziekenhuis. Op zich gaat het er wel professioneel aan toe. Ik moet vooraf het materiaal kopen dat ze nodig hebben om de draadjes te verwijderen.  En dan betaal ik aan de balie per draadje dat moet verwijderd worden. Toch wel 2,5 euro per draadje. Gelukkig had ik er maar 3 :-)

Ik heb de afgelopen dagen mijn knie goed verzorgd met ijs en zalf en zie het weer zitten om de Incatrail te starten. Overmorgen vertrekken we al. 
Om 18h krijgen we een toelichting over de trail in ons hotel. De eerste dag belooft de gemakkelijkste te zijn. De tweede zal de kortste in km zijn (9), maar we stijgen dan 1200 meter en de tocht is bekend als de Death Woman's pass. Ik dacht de zwaarste dag. Maar dan komt nog dag 3, blijkt dat de zwaarste te zijn met 16 km. De laatste dag moeten we vroeg op en lijkt het niet meer zo erg te zijn. 
Na deze toelichting hebben we allemaal stress. Om 5 uur moeten we opstaan. We hebben het gevoel nog vanalles nodig te hebben en morgen wordt een heel drukke dag, dan kunnen we geen inkopen doen. Stress, stress, stress.

Vandaag hebben we de plaatselijke delicatesse besteld op restaurant. Cavia. Ik denk niet dat het voor herhaling vatbaar is :-)