dag 5 - Bezoek Islas Ballestas - busrit naar Ica - oase van Huacachina
4 juli 2018 - Huacachina, Peru
Het wordt een drukke dag vandaag. Er staan 2 zeer boeiende dingen op het programma. Krijgen we dat allemaal gedaan vandaag?
's Morgensvroeg vertrekken we naar de haven van Pisco om de eilanden 'Islas Ballestas' te bezoeken. Deze worden ook weleens de mini-Galapagos-eilanden genoemd met grote zeehonden, zeeleeuwen, pinguïns, dolfijnen en zeer veel verschillende soorten zeevogels.. De verwachtingen zijn hoog!
Enkel de dolfijnen hebben we niet gezien. Het aantal zeevogels was wel spectaculair.
Na deze overweldigende eilanden, zetten we de rit verder naar Ica en vandaar naar de oase van Huacachina. Net zoals in een sprookje of een stripverhaal, verschijnt in het midden van de woestijn een prachtige oase. Wat een paradijs! We settelen ons eerst in het hotel, om dan snel de oase te verkennen en iets te drinken.
Wauw, hier willen we wel een tijdje blijven! Een gezellig plaatsje vol met backpackers. Eén van die backpackers blijkt een collega van Johan te zijn, die 4 maanden geleden vertrok op trektocht door Zuid-Amerika. Net nu is zij ook in Huacachina! Dit kan je op voorhand zo niet plannen.
Ondertussen is het bijna tijd voor onze rit in de zandbuggy's op de tweede hoogste duinen van de wereld. Nog snel wat sightseeing, wat foto's en dan... baf, daar lig ik op de stoep. Domweg gestruikeld. Pal op mijn gezicht en knie gevallen. Er is veel bloed, ik blijk een wonde boven mijn oog te hebben. Mijn zonnebril heeft blijkbaar wel erger voorkomen, anders was ik met mijn oog net op een paaltje beland. Het meeste maak ik mij zorgen over mijn knie. Ik wil wel de Incatrail kunnen lopen! Ik vrees dat dit er niet meer inzit. Wat een tegenslag. Volgens Herbert moet mijn oog gehecht worden. Maar we moeten dringend naar de zandbuggy's. Vlug wat plakkers op mijn oog en een doekje rond mijn elleboog want ik wil wel mee!
De rit met de zandbuggy's is echt de max! De tyfoon in Bobbejaanland is er niks tegen. Boven in de duinen is het dan naar beneden op het sandboard. Gezien mijn bloedend oog enzo, laat ik dit maar aan mij passeren. Het ziet er geweldig, maar toch ook een beetje gevaarlijk uit. De rest van de groep geniet. Dit was echt een superleuke dag! (Los van mijn val dan.)
In het hotel vinden ze toch dat ik naar een dokter moet. Ze schrikken als ze me zien. Gelukkig zie ik het zelf niet :-)
Met een taxi rijden we naar een privé-kliniek. Als blanke krijg ik onmiddellijk een spoedbehandeling. De dokter van wacht blijkt wat bijziend te zijn en heeft vooral interesse in Rahel :-)
Mijn oog moet wel degelijk gehecht worden. En van mijn knie wordt een foto gemaakt. De dokter houdt de foto even tegen een spaarlamp en beslist dat mijn knie oké is. Daarna begint hij aan het hechten van mijn oog, met een beetje visdraad, een zaklamp en vooral zonder bril. Weer een belevenis rijker.
Met dit gezicht wordt het een uitdaging om mooie reisfoto's te maken. Hopelijk komt mijn knie in orde. We hebben nog 10 dagen tot de Incatrail.